Bartłomiej Żmuda w swoim kinowym debiucie, "Bóg i wojownicy lunaparków", podejmuje trudne wyzwanie związane z relacją ojca i syna, przemieszanej z elementami religijnymi. Film ten to zaskakujące połączenie komedii drogi, dokumentu, i studium psychologicznego, co czyni go świeżym i intrygującym dziełem na tle rodzimej produkcji.

Historia, choć pozornie prosta – syn próbuje przekonać swojego antyreligijnego ojca do wartości swojej wiary – rozwija się w nieoczekiwany sposób. Paweł Jóźwiak-Rodan, główny bohater, decyduje się na nietypową podróż samochodową z ojcem, Andrzejem, którego kontrowersyjne poglądy na Kościół katolicki są znane szerokiej publiczności. Choroba ojca staje się pretekstem do przemyśleń na temat relacji między nimi, a także szansą dla syna na przekonanie ojca do swojego światopoglądu.

Żmuda świetnie wyważa ton filmu, umiejętnie łącząc momenty humorystyczne z głębszymi refleksjami. Choć temat religii jest tu kluczowy, reżyser unika tendencyjności, pozwala obu stronom wypowiedzieć się, co nadaje filmowi obiektywizmu. Komizm wynika często z absurdalnych sytuacji, w jakie wpadają bohaterowie, podczas gdy ścieżka dźwiękowa dopełnia atmosferę, tworząc niekiedy wręcz surrealistyczną aurę.

Niezwykle przekonujące są postaci ojca i syna, których gra aktorska dodaje głębi i autentyczności całej historii. Paweł Jóźwiak-Rodan w roli głównej bohaterki prezentuje się jako wierny, a zarazem niepozbawiony humoru obrońca wartości katolickich. Jego ojciec, w wykonaniu Andrzeja Rodana, to postać pełna sprzeczności – inteligentny, dowcipny, lecz jednocześnie dotknięty głęboką antypatią do religii.

Film nie unika trudnych pytań i konfrontacji. Czy zrozumienie międzypokoleniowe ma rację bytu? Czy taka podróż może naprawdę zmienić przekonania ojca? To pytania, na które odpowiedzi szuka Żmuda, wplatając je w dynamiczny rozwój sytuacji, który wbrew pozorom nie prowadzi do łatwych wniosków.

Niezwykle trafnym zabiegiem reżysera jest również korzystanie z archiwalnych nagrań VHS z lat 90., ukazujących wcześniejsze, beztroskie wyprawy ojca i syna. Te krótkie retrospekcje pomagają zrozumieć, jak bardzo zmieniły się relacje między nimi.

"Bóg i wojownicy lunaparków" to film, który wychodzi poza schematy rodzimej produkcji, poruszając tematykę trudnych relacji rodzinnych, wiary i akceptacji. Bartłomiej Żmuda udowadnia, że można z powodzeniem łączyć różne gatunki filmowe, tworząc coś nowego i wartościowego. Ten dokumentalny obraz nie tylko bawi, ale także zmusza do refleksji nad kondycją ludzkich relacji i złożonością ludzkiego światopoglądu. Ostatecznie, to podróż ojca i syna okazuje się nie tylko fizyczną, ale także duchową wędrówką, której rezonanse pozostają w widzu na długo po zakończeniu seansu.